بیچاره تنهایی



این عروس نگون بخت



آه و اشک را دوست ندارد



اما همنشین همیشگی اش



چشم امیدش به دلی ناامید



و شکستن سکوتش


میداند عادت ، دشمن است



اما عقل کجا و دلتنگی کجا !


دل ناامید امیدوار میرود


و باز تنهایی میماند و تنهایی . . .